دوستان عزیز: تشریف آوری شما را درین صفحه خوش آمد میگویم. سپاسگذارم ازینکه مرا با نظریات نیک خود رهنمایی میکنید. من شعر را مشق میکنم و آرزو دارم روزی از برکت نظرات شما راه بسوی شهر پر از عشق وارزوی شاعران باز کنم.
گــر نشد از جهـد کارمن تمام من درآن معــذور باشـم وسلام
گل پیری
فضای ما همه رنگ است رنگ بیـمهری
نگــاه ما پی یـک مــدعای دلگــــیری
فــزون ز حد شده گفتار عاقلان امـــروز
حدیث مــرده و افــسانه ای اساطــــیری
کجاسـت رهـــرو راه حقـــیقت شــــیرین
به دست و پای وسا طت کشند زنجیری
شکسته قامت عـقل و خــرد درین گلـشن
خــزان به شاخه و برگـم زند گل پیری
نگـــفته ام غـم دل را به غـمگساران ام
مــرا نه گفــته چسـان در گـــناه میگـیری
مـنم که در دل من نیست غیر مهر و وفـا
چــرا تـو از غم و اندوه من دگر سـیری
زمانه ایست که کس قـــدر زر نمـــیداند
چو دیــد دانۀ الماس شیشه میــــــخواند
صفای چشمه ای زمزم کجا وسیل کجا
به گـــرد ساحــۀ مرداب نهـــال میشاند
نــقـــا ش
نقاش پیـــرم ام و شبی از رنگ خاطـــرم
با حکم واژه نقش کـــشم چونکه شاعرم
انـــدامهــــــای پاک تـــرا لمــــس میگنم
در آفــــــریدن تن زیـــبات ماهــــــــــــرم
تصــــویر میکنم خط زلف ودو چشم تو
بــر منحــنی ابـــرویت هر لحظه حاضـرم
تا جلـــــوه ات زاوج فـــلک نــــور آورد
از هــر چه هست لطیف بگیــرم شعایٌرم
مـن خالق تو ام به شاهــــکار یک غزل
پرورده ام ز باطـــن و اشکال ظاهـــــرم
اما تویی که ساکت و خوشنود یک شبی
می سپاری ام به لحظــــۀ دیدار آخــــرم
نامه
این است قرار من و ایــن هــم سـر ساعــت
در قـــید زمـــــانم شب و روزم به اطاعــت
دیـــروز مـــرا وعـــده نمــــودی که بــیایی
آنــروز گـذشت وعــــده خـلافی چه خجالت
یک هـفــته و یکمـــــــاه بـــرایم نـــنوشتــی
عــــمرم چــه عـبث میــگذرد و به کهــالـت
از بس کـه مــــــرا ثانیــه هـا خرد نمـــودند
یک چشم زدن نیـــست مرا وقــت حــلاوت
عشق تو مــرا شهـــره این شهــــــر نمــوده
هر کــس کــند ازکرده ام اینگونه حـــکایت
…
زیبــنده هــر بی ســـر و پایی دل اونیســت
آری بیــــگناهــی تو، مـن ام بار مــلامــت
فـــریاد شــدم در گلوی شــــــعر جــــدایی
باری نــنوشتی سـخــن خـوب شفــــاعـت
عــمرم هــمه بیهــــوده گـذشت وتو نـدادی
یـکــروز مـرابـــوسۀ گــرمی به سخـــاوت
دنیــا گـذران اسـت همه ساعت پی ساعـت
با دوری تـو مــن نتـــــــوانم کـنم عــــادت
گلایه
هـــستم به درد خــاطره هـا مــبتلا هـــنوز
در بســــتر خــیال تو ای نـاروا هــــنوز
از هر نگاه وحـشی و الفــــاظ سخت تو
در گــیر میــشوم به هـــزاران بلا هــنوز
آخر بگوی سهو و خطا یم چه بوده است
که اینــگونه میروی به پی مـاجـرا هــنوز
گفـــتی بــرو! شهــر ترا تـرک کــرده ام
میــفرستی پیام برایـم چــــرا هــنوز؟!
رســـم شماســت کـشتن عاشق عـزیز من
هـــستم به ایـن رواج شمـا آشنا هـــنوز
افــسوس میخـــورم و تـرا میــکنم دعا
که هستی برای درک دلم در خـطا هنوز
طلوع
پس از غــروب نمودم چه عاشقانه طلوع
به چشم جمـــله حسودان این زمانه طلوع
چـو روز رهـرو شاد ام به منزل مقصود
به طالــع غـــم عـــابر کــنم شبانه طلوع
فـزون شد از حد و انـدازه درد خاطره ها
کـنم به قا لـب صد قــصه و فسانـه طلوع
فــدای بانــوی مـهــر و وفـای شهـــر دلم
که در حریر غزل میکند به خــانه طلوع
غـلام هـمـت آن دست هـای پر مـهـرات
صفای قلب تــرا خـواندم یگانــه طــلوع